Author: Admin3

Իզաբել Շարպանտիե, CURAP, Պիկարդիի համալսարան (հատված)

Թարգմանեց՝ Հռիփսիմե Դայան
hp.dayan@yandex.ru

 Գրադարանավարների[1] սոցիալ-պրոֆեսիոնալ պատկերացումների շուրջ գրված ատենախոսության շրջանակներում՝ էվրիստիկ ​​էր թվում սկսել Աննի Էռնոյի «Պարզ կիրք»[2] հակասական վեպի ընկալման ուսումնասիրությունը, դրա լույս ընծայման պահին: Գիրքն արագորեն շլացուցիչ կոմերցիոն հաջողություն ունեցավ (վեց շաբաթում վաճառվեց 140.000 օրինակ), և, միաժամանակ, արժանացավ սուր քննադատության: Բանավեճն այնքան թեժ էր,  որ L’Événement du Jeudi շաբաթաթերթի մի հոդված ամփոփեց և’ իգական, և’ արական սեռի մեկնաբանների հակադիր փաստարկները («Une passion qui sépare la critique», 2-8 ապրիլի, 1992 թ.), մինչդեռ, որպես բացառություն, Ժերոմ Գարսենը, փետրվարին դրան հատուկ հաղորդում նվիրեց “Masque et la plume” (France-Inter) խորագրով, որտեղ բախվեցին «կողմ»-ը (J. Սավինոյը “Le Monde”, Բ. Դը Սենտ-Վինսենտը “Le Quotidien de Paris”) և «հակա»-ն՝ Ք .-Ջ. Բրոշիե և Ջ.-Դ. Վոլֆրոմը Magazine littéraire)): Այս դաժան ցնցումն իր տարատեսակ ձևերով, պահանջված բազմամորֆ փաստարկները, որոնց նա հղում է, էլ ավելի զարմանալի են թվում առ այն, որ Էռնոն, կարծեք, շահեկան դիրք էր գրավում 1974 թվից ի վեր և, հատկապես, 1984 թվին՝ վայելելով քննադատների համեմատաբար  ​​կայուն բարեհաճությունը: Այս դեպքում, գրական ստեղծագործության ընկալման սոցիոլոգիայով հետաքրքրվողի համար՝ հարսնացուն չափազանց գեղեցիկ է, և մեծ է գայթակղությունը դիրքերի զարգացող համակարգում ձգտել որոնել այն սկզբունքը, որը, ենթադրաբար, թույլ կտար օբյեկտիվացնել ստեղծագործության արժեքի փոխակերպման գործընթացը:

(more…)

Read More

(հատված, մաս II)

Բնօրինակը տե՛ս հղումով
Թարգմանեց ֆրանսերենից՝ Հռիփսիմե Դայան
hp.dayan@yandex.ru

Միխալ Բեն-Նաֆթալի. Վերադառնանք Աբրահամին: «Մահվան ընծան» գործը սկսվում է դողի նկարագրությամբ: Այս գիրքը հիշատակում է տրավմատիզմի փորձառությունը. դողի աշխարհիկ իշխանությունն ամբողջատիրական չէ: Դողում, օրինակ, գոյություն չունի կարճ տևաժամանակ: Դողը նախորդում է իրադարձությանը, որը, գուցե, այն կարող էր նաև հրահրել ու շարունակում է հնչել իրադարձությունից հետո: Հնարավոր է այն վերադառնա, երբ մարդը բախվում է ուշ տրավմատիզմին, որը հիշեցնում է նրան առաջին ոչնչացված կամ վեր հանված տրավմատիզմը: Հետագայում Դուք չեք վերադառնում այս կետին, բայց սա հիշեցնում է «Փոստային բացիկ»[1] ու «Circonfession»[2] գործերը: Վերջին տեքստերում պատահական չէ, որ քողազերծվում է ինքնակազմաքանդման մի տեսակ (ասենք, դրանց կրկնորդները): Սակայն այդ կրկնորդումը կամ ինքնակազմաքանդումը գրեթե անմիջապես քողապատ են ու թաքնված, ու հենց այստեղ էլ առաջադրվում է գաղտնիքի մասին հարցը: Ինչպես, եթե ասեիք՝ գաղտնապահորեն խոսել վերջնական պատասխանատվության մասին, խոսել «մահվան ընծա»-ից ու զոհողությունից, այնտեղ, ուր նման քննարկումը դուրս է գալիս գիտելիքի և ընդհանրացման շրջանակից, պարտավորեցնում է նախ և առաջ գրողին, բայց և ընթերցողին նույնպես՝ տրամադրվել մեկ այլ ունկնդրության, գտնվել այլ որոնման մեջ: Մի այնպիսի ունկնդրում և որոնում, որում  գրողի և ընթերցողի մարմինները պետք կլինի երևակայությամբ փորձության ենթարկել: Ուստի գրողի այդ փորձությունը, ինչպես և ընթերցողինը, նրանց ստիպում է դողալ և դրանում զգացվում է իրենց դողերոցքի գաղտնիքը, այնտեղ, ուր իրենք կարող են կորցնել դիմակայելու ունակությունը: Հենց այստեղ, ինչ-որ առումով, այս տեքստերում են հիշատակված գրողի և ընթերցողի միության պայմանները, մի բան, որին կազմաքանդումն անվանում է «պատահականություն», նաև՝գայթակղումն ու ռիսկը՝ իրենց ներգրավվածությամբ պայմանավորված:  (more…)

Read More

Բնօրինակը տե՛ս հղումով
Թարգմանեց ֆրանսերենից՝ Հռիփսիմե Դայան
hp.dayan@yandex.ru

(հատված, մաս I)

Միխալ Բեն-Նաֆթալի. «Հայեցակարգերի» կազմաքանդումը երկակի է՝ միաժամանակ թեմատիկ և պերֆորմատիվ: Չխառնվելով՝ սերը և օրենքը, կամ էլ՝ իրավունքն ու արդարությունը, արտացոլված են անջատ և միասին: Ուստի, այդ «հայեցակարգերը» հստակորեն «թեմատիկացված» են, ասել է թե՝ ձևավորված: Դրա վառ օրինակը տեսնում ենք Ձեր «Մահազանգ» (Glas)[1] գրքում: Եվ, միաժամանակ, այդ նույն «հայեցակարգերը» կազմում են «թեմատիկաներ», որոնք չեն դադարում ստեղծել արդեն իսկ իրենց գրով առհավետ կենդանացած «դինամիկ աֆեկտիվ» ուժեր: Այս ողջ զրույցի ընթացքում մենք շեշտը կդնենք կազմաքանդումից առաջացած «երերման» վրա. այն նույն երերման, որը Մահվան ընծան (Donner la mort)[2] աշխատությունում բարձրաձայնում է զոհաբերման հարցը: Քանի որ «հոգեմարմնական» հեռանկարից ելնելով, մեզ անհրաժեշտ է թվում ընթերցել կազմաքանդմանը վերաբերող «բացարձակ պատասխանատվության» մասին խորհուրդը:

(more…)

Read More

Քլոե Լըպրինս

Հրատարակվել է  9 դեկտեմբերի, 2022

Բնօրինակը տե՛ս հղումով
Թարգմանեց ֆրանսերենից՝ Հռիփսիմե Դայան
hp.dayan@yandex.ru

Պետք է խորասուզվել Աննի Էռնոյի նամակագրության մեջ՝ հասկանալու նրա ընթերցողների փորձն ու ճաշակը, ով այս շաբաթ օրը՝ 2022 թվականի դեկտեմբերի 10-ին, կարժանան գրականության Նոբելյան մրցանակի: (more…)

Read More

Բնօրինակը տե՛ս հղումով
Թարգմանեց ֆրանսերենից՝ Հռիփսիմե Դայան
hp.dayan@yandex.ru

Վերջին օրերի իսրայելա- պաղեստինյան հակամատրության սրացումը, Գազայի հատվածում լարվածությունը, մարդկային զոհերն ու ողբերգությունը ստիպեցին վերհիշել խոր ու վաղեմի արմատներ ունեցող կոնֆլիտի մասին: Մեր կայքում մի քանի անգամ անդրադարձել ենք սեպտեմպերի 11-ի ահաբեկչությանը (Ժակ Դերիդա, «Իսկ եթե, ի վերջո, վերանայեինք սեպտեմբերի 11-ը», Ժան Բոդրիա, «Ահաբեկչության ոգին»): Դերիդան այն որակում էր նշանակալի, կարևոր իրադարձություն, Բոդրիարը՝ ցուցադրական գործողություն, ով իր վերջին աշխատություններից մեկում` “Power Inferno” (ARENA, 2003), փորձում է սահմանել ահաբեկչության սիմվոլիկ արժեքն իր արդի ձևում 2001 թվականի սեպտեմբերի 11-ի ահաբեկչությունների օրինակով: (more…)

Read More

Բնօրինակը տե՛ս հղումով
Թարգմանեց ֆրանսերենից՝ Հռիփսիմե Դայան
hp.dayan@yandex.ru

1970-ականներին քիմիկոս Ջեյմս Լավլոքի և կենսաբան Լին Մարգուլիսի կողմից ձևակերպված «Գայայի հիպոթեզը» Երկիրը համեմատում է ինքնակարգավորվող օրգանիզմի հետ: Գիտական ​​հանրության շրջանում վաղուց վարկաբեկված այս տեսությունը սնում է ժամանակակից էկոլոգիական մտածողությունը:  (more…)

Read More