Բնօրինակը տե՛ս հղումով
Թարգմանեց՝ Արևիկ Համբարձումյան
Վերջին հաշվով շուկան ոչ բոլոր հարցերին է պատասխանում: Հետազոտող Ֆրենսիս Ֆուկույաման պատմում է, թե ինչու է մշակույթը այսքան էապես, բայց անշոշափելի կերպով ազդում մեր բարեկեցության վրա:
“Rand” կազմակերպության Վաշինգթոնյան գրասենյակը, զարմանալի հանդարտ մի վայր է, որն ավելի շատ նման է համալսարանի նեղ միջանցքների, քան հեղինակավոր, քաղաքական կենտրոնի: Rand –ի Ավագ վերլուծաբան Ֆրենսիս Ֆուկույաման խաբուսիկորեն համեստ է. նրա առաջին գիրքը` «Պատմության ավարտը և վերջին մարդը» մի քանի տարի առաջ մի որոշ աղմուկ բարձրացրեց, ամենավերջինը «Վստահություն սոցիալական էֆեկտիվության և ծաղկման ստեղծում», նույնպես զանգվածային շահերի հունին հետևելու ունակություն է դրսևորում:
Ֆուկույամային քննադատել են հաղթականության համար, քանզի նա իր «Պատմության ավարտում» վիճարկում է պնդումը, որ պատմությունը, ինչպես այն սահմանում էին Հեգելը և Մարքսը իբրև թե ավարտվել է սառը պատերազմով: Նրա փաստարկների էությունն այն է, որ այն ավարտվել է ոչ թե պրոլետարիատի հեղափոխությամբ, այլ լիբերալ ժողովրդավարության և շուկայական տնտեսության հաղթանակով: «Վստահությունում» Ֆուկույաման դուրս է բերում այդ համակարգի որոշ հակասություններ, նշում է «ժառանգական էթնիկ սովորույթի» կարևորությունը տնտեսական բարեկեցության համար, քննարկում է վստահության մշակութային բնութագրիչների «սոցիալական կապիտալ» ծնելու փաստը, որոշում է միասին, հանուն ընդհանուր նպատակի աշխատելու մարդկային ունակությունը:
Ֆրենսիս Ֆուկույաման (Yoshihiro Francis Fukuyama) ճապոնական արմատներով ամերիակացի քաղաքագետ, քաղաքական տնտեսագետ ու գրող է: Ֆուկույամային մեծ ճանաչում բերեց իր գիրքը՝ “Պատմության ավարտը ու վերջին մարդը” (1992), որում նա հայտարարեց, որ ամբողջ աշխարհում լիբերալ ժողովրդավարության տարածումը կարող է դառնալ մարդկային իշխանության վերջնական ձևը: