Վերջերս Երևանում տեղի ունեցավ 2014թ.-ին Բուդապեշտում Magyar Naplo kiado հրատարակչատան կողմից հրատարակված «Քաղաքական ճգնաժամը Եվրոպայի ծայրամասերում. Կովակսից մինչև Բրիտանական կղզիներ» գրքի շնորհանդեսը:
“Հավատքի սոցիոլոգիան իր սահմանագծերով”
Շառլ-Հենրի Կյուիի հոդվածը ֆրանսերենից թարգմանեց Հռիփսիմե Դայանը
hp.dayan@rambler.ru
Բնագրի աղբյուրը տե’ս հղումով
Սույն հոդվածը «Սոցիոլոգիան իր սահմանագծերում: Միջգիտակարգային նպատակներ և փակուղիներ» «Սոցիոլոգիա» ամսագրի տարեկան սիմպոզիումի ներկայացման արդյունքն է կազմակերպված 2012թ., մայիսի 25-ին, Բորդոյի համալսարանի Էմիլ Դյուրկհեյմ կենտրոնի համագործակցության շնորհիվ: Մենք մեր երախտագիտությունն ենք հայտնում ամսագրի հեղինակներին` ընդունելու համար մեր հրավերը` հրատարակելու շնորհանդեսի նույնանման տարբերակը մեր “Bilan critique” բաժնում: Հոդվածը պարզաբանում է կրոնական հավատի հասկացությունն` ինչպես որ այն սահմանվում է սոցիոլոգների կողմից, շարադրում ժամանակակից հետազոտության մեծ դիրքորոշումները (մշակութաբանական, տնտեսագիտական կամ ռացիոնալիսատական տեսակներով) և ընդգծում մեր միջգիտակարգայնության հետաքրքրությունը պատմաբանների, փիլիսոփաների, մարդաբանների, լեզվաբանների, հոգեբանների ու տնտեսագետների հետ երկխոսության միջոցով: Հարցը, որը պահպանում ու բացատրում է այս միջգիտակարգայնությունը, դա իմանալ` ինչ նկատի ունի անհատը, երբ ասում է, որ հավատում է ինչ–որ բանի կամ անգամ երբ չի հավատում:
Սոցիոլոգիայի օբյեկտն ու առարկան
Հեղինակ` Արևիկ Համբարձումյան
Սոցիոլոգիա եզրույթը գիտական շրջանառության մեջ է մտցրել ֆրանսիացի փիլիսոփա Օ. Կոնտը, 1842 թվականին, իր “պոզիտիվ փիլիսոփայության կուրս” աշխատությունում: Կոնտի հասկացմամբ սոցիոլոգիան հավասարազոր է հասարակագիտությանը, և ներառում է իր մեջ հասարակությանը վերաբերող ամենը, կարծես գումարելով հասարակության մասին մասնավոր գիտությունների եզրահանգումները: Այնուամենայնիվ 19-րդ դարի վերջում և 20-րդ դարի սկզբում սոցիոլոգիայի առարկան նեղանում է, և ուղղվում հասարակական զարգացման միայն սոցիալական կողմերի հետազոտությանը:
Image of Armenian Diaspora in Azerbaijani Online Media: on the case of Day.az
Gayane Harutyunyan
gayane.harutyunyan@gmail.com
Published in «Հանրային հաղորդակցություն: Արդի մարտահրավերնեն ու զարգացման հեռանկարները Հայասատան 2013: գիտաժողովի նյութեր», Երևան, Էդիթ պրինտ 2014, էջ 183-193
Nowadays, when online media has gained its unique place in communicative field, it is getting more and more important to study what kind of information is being spread through online media. The importance of studying informational flows spread by online media is getting more significance in case when there is no any other main source of communication, because in that case online media plays the main role of constructing and reproducing certain images, which form not only perception but also a potential reaction toward a certain object.
Current political situation between Armenia and Azerbaijan doesn’t give opportunity for a formation of direct communications in a larger scale between the two states and nations, still certain type of communication takes place in online media and thus it becomes one of the main sources of information about opposite side. That is why it is important to understand what kind of image is being is created by Azerbaijanian online media. (more…)
Մարտին Հայդեգեր
1889-1976
Մարտին Հայդեգերը գերմանացի փիլիսոփա է, ով հայտնի է «գոյության հարց»-ի վերաբերյալ իր ֆենոմենոլոգիական ուսումնասիրությամբ: Հայտնի է, որ նա հանդես է եկել Կանտի հանդեպ քննադատությամբ: Նա գրել է Ֆրիդրիխ Նիցշեի և Ֆրիդրիխ Հոլդերինի հետագա գործունեության մասին: Հայդեգերի ազդեցությունը մեծ է եղել այնպիսի բնագավառների վրա, ինչպիսիք են՝ փիլիսոփայությունը, աստվածաբանությունը, արվեստը, մշակութային մարդաբանությունը, ճարտարապետությունը և այլն:
Նրա ամենահայտնի գիրքը՝ «Կեցություն և ժամանակ», համարվում է 20-րդ դարի կարևորագույն փիլիսոփայական աշխատանքներից մեկը: Նա պնդում էր, որ արևմտյան մտածողությունը կորցրել է իր գոյության ձևը: Մեզ գտնելու գոյաբանական փնտրտուքում, կորցնում ենք կապը մեր ըմբռնման հետ և դառնում թմրեցված: Որպես լուծում Հայդեգերը պաշտպանում է փոփոխությունը կիզակետում՝ թույլատրելով բացահայտել այն:
ԺԱԿ ԴԵՐԻԴԱ
1930-2004
Ժակ Դերիդա /Ֆր. Jacques Derrida, Ալժիր, Էլ-Բիար, 1930թ. հուլիսի 15, Փարիզ, Ֆրանսիա 2004թ. Հոկտեմբերի 9/: Ֆրանսիացի փիլիսոփա, սոցիոլոգ և գրականության տեսաբան, դեկոնստրուկտիվիզմի հիմնադիր:
Ծնվել է 1930 թ. հուլիսի 15-ին Ալժիրի Էլ-Բիար բնակավայրում, հարուստ հրեական ընտանիքում: Նա իր ծնողների երրորդ զավակն էր: Ենթադրվում է, որ ծնողները նրան ինչ-որ հոլիվուդյան դերասանի պատվին անվանել են Ջեկի: Հետագայում, Փարիզ տեղափոխվելուց հետո անվանափոխվեց Ժակ, որը ֆրանսիացիների համար ավելի ընդունելի տարբերակ էր:
Հարավկովկասյան տարածաշրջանի երկրների տեղեկատվական անվտանգության ապահովման քաղաքականության համեմատական վերլուծություն
Գևորգ Գասպարյան
gevor.gasparyan@yandex.ru
Դարասկզբին տեղեկատվական տեխնոլոգիաների զարգացումը և տարածումը հասարակական կենսագործունեության բոլոր ոլորտներում թույլ է տալիս խոսելու մարդկության զարգացման որակական նոր փուլի սկսման մասին: Տեղեկատվական տեխնոլոգիաների ազդեցությամբ արմատական վերակառուցումների է ենթարկվում սոցիալական իրականությունը, քաղաքական ու տնտեսական սուբյեկտների գործունեությունը, ինչպես նաև հասարակական զարգացման և գործառնության մի շարք օրինաչափություններ: Տեղեկատվական հեղափոխության արդյունքում էականորեն փոփոխվում են սոցիալական կապերի և փոխազդեցությունների կազմակերպման ձևերը, ինտենսիվանում է սոցիալական փոխազդեցությունների գործընթացը:
Կյանքը պատմությունից հետո. հարցազրույց Ֆ. Ֆուկույամայի հետ
Բնօրինակը տե՛ս հղումով
Թարգմանեց՝ Արևիկ Համբարձումյան
Վերջին հաշվով շուկան ոչ բոլոր հարցերին է պատասխանում: Հետազոտող Ֆրենսիս Ֆուկույաման պատմում է, թե ինչու է մշակույթը այսքան էապես, բայց անշոշափելի կերպով ազդում մեր բարեկեցության վրա:
“Rand” կազմակերպության Վաշինգթոնյան գրասենյակը, զարմանալի հանդարտ մի վայր է, որն ավելի շատ նման է համալսարանի նեղ միջանցքների, քան հեղինակավոր, քաղաքական կենտրոնի: Rand –ի Ավագ վերլուծաբան Ֆրենսիս Ֆուկույաման խաբուսիկորեն համեստ է. նրա առաջին գիրքը` «Պատմության ավարտը և վերջին մարդը» մի քանի տարի առաջ մի որոշ աղմուկ բարձրացրեց, ամենավերջինը «Վստահություն սոցիալական էֆեկտիվության և ծաղկման ստեղծում», նույնպես զանգվածային շահերի հունին հետևելու ունակություն է դրսևորում:
Ֆուկույամային քննադատել են հաղթականության համար, քանզի նա իր «Պատմության ավարտում» վիճարկում է պնդումը, որ պատմությունը, ինչպես այն սահմանում էին Հեգելը և Մարքսը իբրև թե ավարտվել է սառը պատերազմով: Նրա փաստարկների էությունն այն է, որ այն ավարտվել է ոչ թե պրոլետարիատի հեղափոխությամբ, այլ լիբերալ ժողովրդավարության և շուկայական տնտեսության հաղթանակով: «Վստահությունում» Ֆուկույաման դուրս է բերում այդ համակարգի որոշ հակասություններ, նշում է «ժառանգական էթնիկ սովորույթի» կարևորությունը տնտեսական բարեկեցության համար, քննարկում է վստահության մշակութային բնութագրիչների «սոցիալական կապիտալ» ծնելու փաստը, որոշում է միասին, հանուն ընդհանուր նպատակի աշխատելու մարդկային ունակությունը:
Hungarian Prisoners of War in the Caucasus
András Knuth
knuth.andras89@gmail.com
In most cases we talk about Armenians, who left their country, but this time I will speak about Hungarians who forced to live here in this beautiful countryside. My subjects are the hundred thousands of people, who became prisoners during and after the Second World War.
During my investigation, I found Hungarian prisoners in three camps in the Caucasian region, at Yerevan, Grozny and near Ganja, but it is sure, that they worked in other locations as well. The majority didn’t speak Russian, even less chance for Armenian, Azeri or Georgian, that’s one of the reasons why they worked mostly in simple public works. The soviets had ruined the oil pipes when the Germans attacked in 1941, reopening them was a simple and suitable work for them. Another concrete example can be the building of the Opera House in Yerevan, where the Hungarian prisoners also took their part in the work. Renovating roads, bridges, railways and building new public facilities were typical jobs. About 2-3% of the prisoners were able to do their old professions in workshops. The complete number of Hungarians in the Caucasian camps couldn’t be more than a few hundreds. I have found an official file, in this, 92 Hungarian military officers were required for the camp at Yerevan in June 1945.[1]
The Opponent as an Enemy in Armenian-Azerbaijani Online Communications
Sona Nahapetyan
The military actions in 1988-1994 between Armenians and Azerbaijani lead to the transformation of perceptions between two nations and highlited the deconstructive communication for the long-term outcomes. The war was conditioned by the fact that the territory of Arsakh, which was known as Nagorno Karabakh wanted to become independent from Azerbaijan (being an independent state of Soviet Republic of Azerbaijan)and join Armenia, since most of its population were Armenians. The outcomes for the war, especially socio-psychological ones, are promoting a situation, where the perceptions of the contradicting side are taking negative form at the public level.In parallel the Nagorno Karabakh[1] problem was raised, and at the same time Turkey’s tied its relations withAzerbaijan. And the good relationship at the level of ethnic groups led to the processing of enemy image. Turkey closed the border with Armenia, stating that it will open the border after Nagorno Karabakh conflict is solved. This is especially important to mention at the unconsciousness level, since Armenians identify OttomanEmpire and YoungTurks to be guilty of the Armenian Genocide in 1915 and since up until now current Turkis government does not recognize the Genocide, the enemy image is being transformed from generation to generation. (more…)